Alicja Barwicka
Jednorazowa wizyta okulistyczna nie
zawsze rozwiąże problem chorobowy. Jeśli zatem opuścimy gabinet ze skierowaniem
na wykonanie dodatkowych procedur, zlecone badania trzeba wykonać, bo
wystawienie skierowania wynikało przecież z potrzeby poszerzenia diagnostyki. Większość
ponadstandardowych okulistycznych badań diagnostycznych nie wymaga specjalnego
przygotowania, jeśli zaś takie są, z pewnością otrzymamy właściwe informacje. Spośród
dodatkowych badań okulistycznych najczęściej są wykonywane:
Badanie
pola widzenia (perymetria) - pozwala ocenić zakres:
- uszkodzeń wynikających z odwarstwienia siatkówki, zlokalizowanych w niej ognisk krwotocznych, zapalnych lub zwyrodnieniowych,
- zmian w nerwie wzrokowym zwłaszcza w przebiegu jaskry, ale też w wielu schorzeniach dotyczących neurookulistyki,
- postępu procesu chorobowego w zwyrodnieniu barwnikowym siatkówki.
Badania
wykorzystujące energię laserową
– w tym przede wszystkim:
- skaningowa tomografia laserowa (HRT II) – umożliwia ilościową i jakościową (w obrazie trójwymiarowym) analizę włókien nerwu wzrokowego,
- analizator włókien nerwowych (GDx VCC lub GDx Pro) – niezbędny do oceny grubości warstwy włókien nerwowych siatkówki.
Pachymetria
– badanie centralnej
grubości rogówki służy lokalizacji jej zmian patologicznych oraz obiektywizacji
pomiarów wartości ciśnienia wewnątrzgałkowego (diagnostyka jaskry).
Mikroskopia
konfokalna –
metoda obrazowania poszczególnych warstw rogówki.
Ultrasonografia
(USG) –metoda niezastąpiona
w ocenie tylnego odcinka gałki ocznej zwłaszcza przy nieprzeziernych ośrodkach
optycznych np. w zaćmie. Pozwala zobrazować wielkość i lokalizację wylewów do
ciała szklistego, guzów wewnątrzgałkowych, obszar odwarstwienia siatkówki, czy
rozległość błon nasiatkówkowych.
Ultradźwiękowa
biomikroskopia (UBM)
– stanowi połączenie techniki ultradźwiękowej z klasyczną biomikroskopią. Jest niezbędna do oceny trudnodostępnych
struktur przedniego odcinka gałki ocznej np. guzów zlokalizowanych w okolicy
zwanej kątem przesącza.
Optyczna
koherentna tomografia (OCT)
– ma zastosowanie w ocenie zmian w nerwie wzrokowym oraz w siatkówce, zwłaszcza
w jej obszarze centralnym (np. w AMD i retinopatii cukrzycowej), a także w analizie
niektórych struktur przedniego odcinka gałki ocznej (np. stopień otwarcia kąta
przesącza). Ponieważ na nerwie wzrokowym narząd wzroku się nie kończy, w diagnostyce
położonych wewnątrzczaszkowo struktur
narządu wzroku wykorzystywane są ponadto badania elektrofizjologiczne.
